Religia 25-26.03.2020

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Dzień dobry Kochani, mam nadzieję, że udaje się Wam dobrze wykorzystać ten czas.

Podsyłam Wam kolejne zadania z naszych lekcji. Ostatnio rozpoczęliśmy tematy związane z warunkami dobrej spowiedzi. Dziś kolejne przed nami.

Proszę, aby przeczytać z podręcznika, a z zeszytu ćwiczeń wykonać następujące tematy:

35 - Wyznanie grzechów oczyszczeniem serca (ćwiczenia s. 72-73; podręcznik s. 84-85)

36 - Szczera spowiedź spotkaniem z przebaczającym Jezusem (ćwiczenia s. 74-75; podręcznik s. 86-87)

Mam nadzieję, że udało Wam sie nauczyć na pamięć 5 warunków dobrej spowiedzi (niech to rodzice potwierdzą swoim podpisem w Domowniczku).

Proszę nauczyć się teraz na pamięć formuły spowiedzi z podręcznika ze strony 86-87. Pomogą Wam w tym Rodzice. Jest ona też w waszych modlitewnikach I komunijnych.

dużo sił dla Was :) wszystko będzie dobrze :)

Tomek

TEMAT 35:

Historie

Szczerość Jerzego

Mały chłopiec, który miał na imię Jerzy, otrzymał kiedyś od ojca piękny toporek. Chciał go wypróbować. Poszedł więc do ogrodu, gdzie rosły młode drzewka, i poobcinał gałązki czereśni. Po chwili zrozumiał, co zrobił, i przeraził się. Bał się taty, ale w końcu zdobył się na odwagę i poszedł się przyznać, że zniszczył czere- śnie. Tato bardzo się zdenerwował, ale jednocześnie dostrzegł, że przyznając się do winy, syn żałował za swój czyn i chciałby go naprawić. Ojciec przebaczył mu i powiedział: „Twoja szczerość jest warta więcej niż tysiąc czereśni”. Tym chłopcem był Jerzy Waszyngton, późniejszy prezydent Stanów Zjednoczonych.

– Kto z was przeżył kiedyś podobną sytuację?
– Co docenił tata w swoim synu?
– Co jest potrzebne, żeby się przyznać do winy?

opowiadanie:

„Gdyby grzechy były kamieniami”:

Dwie kobiety udały się do mędrca, który cieszył się opinią świętego, aby poprosić go o rady dotyczące życia duchowego.

Jedna sądziła, że jest wielką grzesznicą. Gdy była młoda, pogniewała się bardzo na swoich rodziców, ponieważ nie zaakceptowali jej decyzji, i przez pół roku w ogóle się z nimi nie widywała. Później zrozumiała swój błąd i przeprosiła rodziców, ale nie potrafiła zapomnieć swojej winy. Choć potem zawsze już zachowywała się nienagannie, przy każdej rozmowie z rodzicami przypominał jej się jej grzech i prześladowały ją ciągle wyrzuty sumienia.

Druga kobieta zawsze respektowała wszystkie nakazy, czuła się niewinna i była zadowolona z siebie.

Mędrzec kazał sobie opowiedzieć historię życia każdej z nich.

Pierwsza ze łzami w oczach wyznała swą winę. Mówiła łkając, że dla niej nie ma chyba przebaczenia, gdyż zbyt wielki jest jej grzech.

Druga stwierdziła, że nie ma żadnych grzechów. Święty człowiek powiedział do pierwszej:
– Córko, idź i poszukaj najcięższego i największego kamienia, jaki zdołasz unieść, i przynieś mi tutaj.

Potem zwrócił się do drugiej:

– A ty przynieś mi tyle kamieni, ile zdołasz utrzymać, ale niech będą małe.
Obie kobiety szybko postanowiły wypełnić rozkaz mędrca.
Pierwsza wróciła z wielkim kamieniem, druga z ogromną torbą małych kamyczków. Mędrzec spojrzał na kamienie i powiedział:
– Teraz musicie zrobić coś jeszcze. Odnieście kamienie tam, skąd je wzięłyście, ale uważajcie, by każdy kamień umieścić dokładnie na tym miejscu, z którego był wzięty. Potem wróćcie do mnie.

Obie kobiety cierpliwie starały się wypełnić rozkaz mędrca. Pierwsza łatwo znalazła miejsce, skąd wzięła kamień, i położyła go tam z powrotem. Druga natomiast na próżno wędrowała, starając się przypomnieć sobie, skąd wzię- ła małe kamyczki do swej torby. Było to zadanie niemożliwe do wykonania. Zmartwiona wróciła do mędrca ze wszystkimi kamieniami.

Święty człowiek uśmiechnął się i powiedział:

– Tak samo jest z grzechami. Ty – powiedział do pierwszej kobiety – z ła- twością położyłaś kamień na swoim miejscu, gdyż wiedziałaś, skąd go wzięłaś: rozpoznałaś swój grzech, pokornie wysłuchałaś wyrzutów ludzi i własnego sumienia. Dzięki skrusze zadośćuczyniłaś.

– Ty tymczasem – powiedział do drugiej – nie wiedziałaś, skąd wzięłaś wszystkie małe kamyczki, tak jak nie zauważyłaś swoich małych grzechów.

Może potępiałaś wielkie winy innych, a pozostałaś usidlona w swoich, gdyż nie potrafiłaś ich zauważyć.

Recytacja i analiza wiersza

czyta wiersz „Spowiedź”, uczniowie mogą śledzić tekst w zeszycie ćwiczeń.

W tej kapliczce, starej, krzywej, Jest Pan Jezus Frasobliwy. Podparł głowę, smutny siedzi, Ptaki przyszły do spowiedzi.

Najpierw przyszedł kogut-złośnik, I kłótliwy, i nieznośny.
Mówi: Dużo nagrzeszyłem, dziesięć razy dziś się biłem.

A Pan Jezus, pełen smutku, Mówi: Popraw się, kogutku.

Po kogucie przyszła kurka, Najgłośniejsza wśród podwórka: – Byłam pyszna i wyniosła, Chwaliłam się, że jajko zniosłam. – Nie rób tego po raz drugi,
bo nie będziesz mieć zasługi.

A po kurze przyszła sroczka, Zawstydzona, łzy ma w oczkach: – Rozmawiałam bardzo wiele na nauce i w kościele.
A Pan Jezus rączką skinął:
– Popraw się, ptaszyno.

Przyszedł wróbel, ten ladaco, Nie wie, od czego ma zacząć. Wierci się, aż wreszcie piśnie: – Latałem na cudze wiśnie.

– Oj, wróbelku, to nieładnie. Pamiętaj, nigdy nie kradnij.

Jaskółeczka na ostatku cichutko wzdycha za kratką: – Nie słuchałam mojej mamy, chciało mi się latać samej. Moja wina, moja wina – rozpłakała się ptaszyna.

A Pan Jezus krzyż naznaczył i wszystkim przebaczył!

(Autor nieznany)

– Po co ptaki przyszły do Jezusa?
– O jakich grzechach mowa w wierszu?
– Co towarzyszyło wyznawaniu grzechów?

Rachunek sumienia

pytania do refleksji:

Pomyśl:

– Jak często modlisz się o dobrą spowiedź? – Jak często robisz rachunek sumienia?
– Jaki jest twój żal za grzechy?
– Jak dotrzymujesz postanowienia poprawy?

Wspólna modlitwa: „Akt żalu”, „Akt nadziei”, „Akt miłości”, „Akt wiary”.

TEMAT 36:

modlitwa o dobrą spowiedź (podręcznik ucznia).

Panie Jezu, wiem, że mnie kochasz, chociaż przez moje grzechy oddaliłem się od Ciebie. Chcę wrócić, bo Cię kocham i żałuję za popełnione zło. Chcę szczerze wyznać wszystkie moje winy i prosić Cię o przebaczenie. Bądź w sercu moim i w sercu księdza, który w twoim imieniu wysłucha mojego wyznania. Jezu, ufam tobie!

tylko Bóg odpuszcza grzechy. Podzielił się jednak tą władzą z człowiekiem.

– Kiedy Pan Jezus powierzył apostołom władzę odpuszczania grzechów? – Jakimi słowami przekazał im tę władzę?
– Komu dzisiaj Jezus daje władzę odpuszczania grzechów?

W konfesjonale widzimy kapłana, słyszymy jego słowa, lecz wierzymy, że poprzez niego spotykamy się z Panem Jezusem, który słucha naszej spowiedzi i uczy nas, co należy czynić, aby bardziej podobać się Bogu.

Dzisiaj dowiemy się, w jaki sposób należy się spowiadać.

Przy konfesjonale spotykamy się z samym Jezusem. Oczekujemy na to spo- tkanie w skupieniu, przypominamy sobie grzechy i wzbudzamy żal własnymi słowami albo modlitwą „Akt żalu” lub „Spowiadam się Bogu wszechmogące- mu...”

Omówienie i nauka formuły spowiedzi i rozgrzeszenia

Przy konfesjonale przyjmujemy taką postawę, by kapłan mógł nas dobrze słyszeć, a my jego.
Najpierw mówimy:

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus. Kapłan odpowiada:
na wieki wieków. amen.
teraz żegnamy się, mówiąc:

W imię ojca i syna, i Ducha świętego. amen.
Kapłan może zachęcić nas do ufności w miłosierdzie Boże, np. słowami: „Łaska Ducha świętego niech oświeci twoje serce, abyś wyznał z ufnością swoje grzechy i poznał miłosierdzie Boże”.
Po słowach kapłana odpowiadamy:
amen.
Przy pierwszej spowiedzi mówimy:
mam lat ...... jestem uczniem (uczennicą) klasy ........
Do spowiedzi przystępuję pierwszy raz.
obraziłem (obraziłam) Pana Boga następującymi grzechami: .............................................................................................. Przy następnych spowiedziach mówimy:
mam lat ...... jestem uczniem (uczennicą) klasy ........
ostatni raz u spowiedzi byłem (byłam) ......
zadaną pokutę odprawiłem (odprawiłam).
obraziłem (obraziłam) Pana Boga następującymi grzechami: ................................................................................................

teraz spokojnie wyznajemy nasze grzechy, które przypomnieliśmy sobie podczas rachunku sumienia. Jeżeli zajdzie potrzeba, kapłan może nam pomóc. Gdy o coś zapyta, spokojnie odpowiadamy.
Po wyznaniu grzechów mówimy:

Więcej grzechów nie pamiętam. za wszystkie bardzo żałuję, postanawiam poprawę i proszę cię, ojcze, o pokutę i rozgrzeszenie.
teraz kapłan powie nam, co powinniśmy zrobić, aby się poprawić, zada nam pokutę i zachęci do żalu.

Żałując za grzechy, mówimy:

Boże, bądź miłościw mnie grzesznemu.

Gdy kapłan wypowiada słowa rozgrzeszenia, słuchamy uważnie, gdyż sam Bóg przez posługę kapłana przebacza nam grzechy i obdarowuje nas swoją miłością. Kapłan mówi:
Bóg, ojciec miłosierdzia, który pojednał świat ze sobą przez śmierć i zmar- twychwstanie swojego syna i zesłał Ducha świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła.

I ja odpuszczam tobie grzechy w imię ojca i syna, i Ducha świętego.

W odpowiedzi na słowa rozgrzeszenia mówimy:

amen.

Po zakończeniu kapłan wzywa nas do dziękczynienia i uwielbienia Boga:

Wysławiajmy Pana, bo jest dobry.

Odpowiadamy:

Bo jego miłosierdzie trwa na wieki.

Gdy kapłan powie:

Pan odpuścił ci grzechy. Idź w pokoju.

Odpowiadamy:

Bóg zapłać.

Czynności po spowiedzi

Odchodząc od konfesjonału, idziemy przed ołtarz, aby podziękować Bogu za sakrament pokuty. Poproś Go wtedy o pomoc w wypełnieniu dobrych po- stanowień.

Pokutę odprawiamy według zaleceń kapłana.

Czytanie i analiza tekstu biblijnego

Pan Jezus mówi:

„W niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia”. (Łk 15,7)

– Co jest powodem wielkiej radości w niebie?
– Dlaczego większa jest radość w niebie z jednego grzesznika, który się nawraca?

Tajemnica spowiedzi – przykład z życia świętego Jana Nepomucena

Bóg kocha wszystkich i wszystkich pragnie zbawić. Każdy, kto pokutuje za swoje grzechy, zbliża się do Boga, a wtedy cieszy się całe niebo. Cieszy się też kapłan, który cię spowiadał, bo mógł cię pojednać z Bogiem. Nie bój się więc ani nie wstydź kapłana. On nie będzie pamiętał twoich grzechów i nikomu o nich nie powie. Kapłani zachowują tajemnicę spowiedzi. Znamy np. takich kapłanów, którzy woleli zginąć niż zdradzić tajemnicę spowiedzi. Jednym z nich był św. Jan Nepomucen, kapłan czeski, spowiednik królowej. Gdy pewnego dnia król zwrócił się do niego z żądaniem, aby powiedział, z czego spowiadała się królowa, Jan odmówił. Wtrącono go do więzienia. Ponieważ nie chciał ustąpić, skazano go na tortury, a następnie utopiono w rzece. Dziś jego figurę można często spotkać właśnie w miejscach znajdujących się nad wodą.